CONTA CONTOS DA EDITORIAL VICENS VIVES

            O venres 17 de xaneiro fomos ao salón de actos, xunto cos compañeiros de 4º e 5º para participar nunha actividade de conta contos ofertada pola editorial Vicens- Vices.

Desta editorial leramos no primeiro trimestre a obra “Noiteboa de Pantasmas” que nos gustou moito. Os contos non tiñan relación con este libro pero tamén nos gustaron moito e ademais foron moi entretidos.

Ao entrar vimos unha mesa tapada cun pano negro e enriba un cesto. Pareceunos que non había ninguén pero si que había: a conta contos estaba agochada debaixo da mesa.

            O primeiro conto tratou dun mozo que foi pasear  a un bosque e veu pasar unha rapaza moi fermosa. Prendouse dela. Ao día seguinte volveu ao mesmo sitio e volveu a pasar a moza. Miráronse e.... así foron pasando os días ata que, un día, o mozo foi quen de falarlle. Namoráronse e decidiron casarse pero a moza púxolle como condición que nunca podería abrir o cesto para mirar o que había dentro.

E así foi, casaron, eran moi felices pero un día que el quedou na casa porque estaba enfermo e, a muller si saíu, el non puido resistir a tentación de abrir o cesto. Botou grandes gargalladas ao comprobar que estaba baleiro. Nese momento a muller notou como se lle partía o corazón. Ao chegar a muller á casa axitouno e soou como se estivera cheo de cousas. A muller, decepcionada, marchou e nunca máis se volveu a saber dela.

CONCLUSIÓNS QUE SACAMOS:

* Aínda que non poidamos ver algunha cousa non quere dicir que non exista

* Non todas as persoas son como aparentan.

* Nunca, pero nunca, debemos romper as promesas.

    O segundo tratou de dúas tartarugas que se namoraron e casaron. Ela sempre estaba na casa mentres el ía pescar. Como se aburría, ao cabo dun tempo, foille pedindo algunha cousa: pinturas…. El mercáballe un cadro xa feito; unha partitura ou unha frauta.... el mercáballe un equipo de musica, etc. Cada cousa que lle levaba íalla atando enriba da cuncha, de xeito que chegou un momento en que xa case non se podía mover. Pensando, pensando, decidiu saír da cunha e empezar a facer cousas. E así o fixo: brincaba, bailaba, pintaba... Ata que un día decidiu fuxir e outras tartarugas decidiron facer o mesmo.

CONCLUSIÓNS QUE SACAMOS:

* Debemos respectar as ideas dos demais, dos compañeiros para que sexan os nosos amigos.

* As persoas teñen que ser libres, independentemente do sexo.

            O terceiro conto tratou dunha señora que ía para o mercado a vender mel pero tropezou, e caeulle todo ao chan. Púxose a chorar e dicía: “Papá Deus, Papá Deus, porque me traes tanta desgraza?

Un mono observou a escena e, ao marchar a señora, probouno e gustoulle. Pensou que a desgraza era o mel e polo tanto que a desgraza era algo delicioso.

Foi xunto a Papá Deus a pedirlle toda a desgraza do mundo. Deulle un saco e díxolle que o fose a abrir ao medio do deserto. A sorpresa foi que del saíron uns cans famentos... O mono empezou a correr diante deles, dando voltas, e cando xa pensaba que lle chegaba o fin, brotou unha árbore, subiuse a ela e salvouse.

CONCLUSIÓNS QUE SACAMOS:         

* Non todo é o que parece, cando teñamos dúbidas se interpretamos algo ben, debemos preguntar antes de concluír. Co diálogo será mellor a convivencia.

*  Nunca debemos perder a esperanza; sempre hai algunha “man amiga” coa que contar.

(Chicos e chicas de 6º)